Μαλλιά σγουρά που πάνω τους
τα δάχτυλα περνούσαν,
τις νύχτες που κοιμόσουνα
και πλάι σου ξαγρυπνούσα.
Φρύδι μου γαϊτανόφρυδο
και κοντυλογραμμένο,
καμάρα που το βλέμμα μου
κουρνιάζει αναπαμένο.
Μάτια γλαρά που μέσα τους
ανοίγανε τα μάκρη
πρωϊνού ουρανού και πάσχιζα
μην τα θαμπώσει δάκρυ.
Χείλι μου μοσχομύριστο
που ως λάλαγες ανθίζαν
λιθάρια και ξερόδεντρα
και αηδόνια φτερουγίζαν...
-είναι βέβαια ο «Επιτάφιος» του Γιάννη Ρίτσου, εμπνευσμένος από τον θάνατο του νεαρού καπνεργάτη απ' τις δυνάμεις καταστολής στις διαδηλώσεις της Θεσσαλονίκης, το 1936...
*Αλλες εποχές, άλλες οι συνθήκες, αλλά αυτοί οι μελοποιημένοι από τον Μίκη Θεοδωράκη στίχοι -που ο ποιητής τούς έγραψε τότε συγκλονισμένος από τη φωτογραφία της μάνας να θρηνεί πάνω απ' το νεκρό παιδί της- μου έρχονταν στο μυαλό, καθώς το πρόσωπο του μικρού αδικοχαμένου Αλέξη «έπεφτε» και κυριαρχούσε στις οθόνες των ΜΜΕ αυτές τις μέρες: τα κατσαρά μαλλάκια ανακατωμένα, τα μάτια κλειστά, το εφηβικό προσωπάκι παραδομένο στην ευτυχία ενός χαμόγελου· ανυποψίαστο ότι σύντομα όλα θα τέλειωναν, ότι η ζωή του θα κοβόταν βίαια, στα 15 του, από μια σφαίρα.
Μεγεθύνσεις
ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ, 13/12/2008
Από την ΟΛΓΑ ΜΠΑΚΟΜΑΡΟΥ
